Ο πιο γλυκός καλοκαιρινός ύπνος κάτω από τις ελιές

 

Είναι τελικά κάτι που μάλλον δεν αλλάζει. Ο μεσημεριανός ύπνος δεν ήταν το καλύτερο μας όταν ήμασταν παιδιά και μάλλον πως δεν είναι ούτε και για τα σημερινά.

Μόνο που οι συνθήκες ήταν άλλες. Γιατί πως να σε πάρει ο ύπνος στο τσίτσιρο της μεσημεριάς τα καυτά Καλοκαίρια που στην Πλώρα, είναι το χωριό που συχνά τελευταία βλέπουμε να έχει τις μεγαλύτερες θερμοκρασίες στη χώρα, όταν έβρεχες τις τσιμεντένιες αυλές και στέγνωναν σε χρόνο ρεκόρ;

Προφανώς αυτή ήταν η μία παράμετρος. Γιατί η άλλη ήταν ότι δε θέλαμε να κοιμηθούμε και να χάσουμε το παιχνίδι στο κεντρικό δρόμο ή στα χωματένια σοκάκια. Γυρίζαμε, τρέχαμε, φωνάζαμε και ξεσηκώναμε το χωριό μέσα στο καταμεσήμερο αλλά εκεί η ζέστη δεν μας πείραζε.

Συνήθως με διάλογο, φωνές ή απειλές για το παγωτό που δε θα παίρναμε το απόγευμα κάποια στιγμή πέφταμε στο κρεββάτι. Συνήθως για να συνεχίσουμε το παιχνίδι, τα ξεφωνητά ή τα χοροπηδηχτά.

Υπήρχαν όμως και οι μέρες που ήταν διαφορετικές όταν μας έπαιρναν στα χωράφια για τον τρύγο ή το θέρος. Κι εκεί λίγο με το συργούλιο, λίγο με την πίεση δουλεύαμε, ιδρώναμε και κουραζόμασταν. Εδώ την καταλαβαίναμε τη ζέστη. Έτσι όταν μετά το φαγητό μας έλεγαν να κοιμηθούμε λίγο, δε φέρναμε αντιρρήσεις. Ξαπλώναμε κάτω από τις ελιές με τον παχύ ασκιανό και με μαξιλάρι τα παπούτσια μας μας έπαιρνε ο ύπνος σε δευτερόλεπτα. Δε μας πείραζε που το έδαφος ήταν σκληρό και με το νανούρισμα από τα τζιτζίκια κάναμε τον πιο γλυκό ύπνο της ζωής μας.

Στο ξύπνημα λίγο δυσκολευόμαστε αλλά μας έκανε αισιόδοξους ότι το τέλος της μέρας έφτανε πιο κοντά.

Δεν ξέρω πια αν οι άνθρωποι κοιμούνται κατάχαμα στην εξοχή. Πάντως εκείνος ο ύπνος είναι αξέχαστος. Βαρύς, δυνατός και ξεκουραστικός.