O αγαπημένος μας βολόσυρος που έφυγε όταν ήρθε η θεριζοαλωνιστική

Το θερμόμετρο «άγγιζε» τους 40 βαθμούς υπό σκιά κι εμείς τρέχαμε στους δρόμους στο τσίτσιρο της μεσημεριάς. Όταν είσαι παιδί σε ενδιαφέρει η παρέα, τα άλλα έρχονται δεύτερα. Η συχωρεμένη η γιαγιά μας προσπαθούσε να μαζέψει μάταια από τους δρόμους. Εμείς κοιμόμαστε στρωματσάδα δέκα παιδιά στις ταράτσες για να μην μπούμε μέσα τη νύχτα και θα μπαίναμε στο σπίτι μεσημεριάτικα;

Άλλωστε όπως μας έλεγαν οι μεγάλοι το Καλοκαίρι είναι «θέρος, τρύγος, πόλεμος» και ψάχναμε να δούμε τι από τα τρία θα κάναμε. Είχαμε την ευκαιρία να τα ζήσουμε και τα τρία αλλά για τον «πόλεμο» θα μιλήσουμε μια άλλη φορά.

Τα πρώτα χρόνια το θέρος ήταν ωραίο. Οι μεγάλοι θέριζαν στον κατακίτρινο κάμπο της Μεσαράς μέσα στο λιοπύρι και μεις κάτω από τις ελιές παίζαμε και καταναλώναμε το λιγοστό νερό στο παγουράκι, πριν τελειώσει η μέρα.

Πότε πότε πηγαίναμε κι ανεβαίναμε πάνω στα δεμάτια με το θερισμένο στάρι. Λίγο πριν αρχίσει να «κατεβαίνει» ο ήλιος ζούσαμε την πιο ονειρική ώρα της μέρας. Πηγαίναμε στο αλώνι. Εκεί οι μεγάλοι έστρωναν το στάρι κι εμείς μπαίναμε στη σειρά. Ο παππούς ετοίμαζε το ζευγάρι (δύο βόδια) και τους έζευε το βολόσυρο.

Με τη σειρά μας δύο-δύο, ανεβαίναμε στον ξύλινο βολόσυρο με τον παππού στη μέση. Ο παππούς έσερνε τα σκοινιά και τα βόδια άρχισαν να κάνουν κύκλους σέρνοντας το βολόσυρο κα μας φυσικά πάνω στα στρωμένα στάχια για να χωρίσουν το στάρι από τα άχυρα. Τα βόδια αγκομαχούσαν, εμείς πέφταμε στις στροφές αλλά δεν πτοούμαστε. Με γρατζουνισμένα γόνατα ανεβαίναμε για άλλη μια γύρα.

Ένα Καλοκαίρι ήρθε ένα μηχάνημα- τέρας θεριζοαλωνιστική μηχανή το έλεγαν και τα έκανε όλα μόνο του και γρήγορα. Από τη μια μεριά έβγαζε τον καρπό κι από την άλλη τις μπάλες τα άχυρα.

Στην αρχή δεν το καταλάβαμε, αλλά πολύ γρήγορα καταλάβαμε πως ότι ξέραμε τέλειωσε. Τέλος εποχής για τα αλώνια, τους βολόσυρους και τις βόλτες γύρω-γύρω.

Από τότε έψαξα πολύ σε παιχνίδια με φίλους και σε λούνα παρκ στη μισή υφήλιο να βρω ένα παιχνίδι που να σου δίνει αυτήν την αίσθηση των κυκλικών γύρων με το βολόσυρο. Δυστυχώς ένα παιχνίδι για μας και δουλειά για τους μεγάλους είχε χαθεί ανεπιστρεπτί από τη ζωή μας. Σιγά-σιγά χάθηκαν και τα ίδια τα σπαρτά και οι θεριζοαλωνιστικές αφού στη Μεσαρά κανείς δε βάζει πια στάρι ή κριθάρι.

Ωστόσο ο βολόσυρος παραμένει μια παιδική τρυφερή ανάμνηση μαζί με τα βόδια που ο παππούς εγκατέλειψε όταν ήρθε η θεριζοαλωνιστική. Και τώρα τον αποχαιρετώ οριστικά.