Ο παράδεισος της θα ήταν να υπάρχουν κήποι στον ουρανό

H μαμά μου αγαπούσε πολύ τη γη. Το βλεπες σε κάθε κίνηση της ως την τελευταία στιγμή της ζωής της.

Ακόμα κι όταν τα πόδια της δεν την βοηθούσαν, ακόμα κι όταν αναγκάστηκε να ζει με οξυγόνο 18 ώρες το 24ωρο, αυτό που της έδινε χαρά είναι να πηγαίνει ως τον κηπάκο της με δύο μπαστούνια και “κηπουλίζει” όπως το έλεγε.

Κηπούλισμα ήταν όλα μαζί: Να φυτεύει ντομάτες, κουκιά ή φασόλες από παλιές ποικιλίες σπόρων, να ποτίζει , να ξεχορτίζει, να σκάφει κι αργότερα να μαζεύει τη σοδειά της. Κι όλα αυτά με το μπαστούνι.

Οι τελευταίες της αγαπημένες βόλτες ήταν στους αγρούς όπου περπατούσε με δυσκολία ανάμεσα στις ελιές που ήταν ακόμα πράσινες πριν φύγει και καμάρωνε για τη βεντέμα.

Η μαμά μου ήταν από κείνη την γενιά των ανθρώπων που ότι έριχναν στη γη φύτρωνε, έβγαζε, βλαστούς, φύλλα, άνθη και καρπούς. Δεν ξέρω αν ήταν η αγάπη τους ή η εύφορη Κρητική γη. Ίσως και τα δύο.

Η μαμά πάντως μου έλεγε, προφανώς με χιούμορ, όταν ρωτούσα πως αυτό συνέβαινε γιατί η γη .. τη γνώριζε. Η αλήθεια ήταν πως πέρασε σχεδόν όλη τη ζωή της έχοντας καθημερινή επαφή, σπέρνοντας, θερίζοντας, φυτεύοντας και μαζεύοντας τους καρπούς της.

Εκεί όμως που έδινε ... ρέστα ήταν στα λουλούδια. Βασιλικοί, καντιφέδες, τριανταφυλλιές, γαρυφαλιές, ζενίες, βιολέτες και ότι κανείς μπορεί να φανταστεί. Της άρεσαν τα λουλούδια που είχαν χρώματα και μύριζαν, τα εποχιακά.

Έμοιαζε τόσο εύκολο όταν το έκανε αυτή λες και το χώμα της ανταπέδιδε την αγάπη του που του έδειχνε.

Αν υπάρχουν κήποι εκεί που πήγε πριν πέντε χρόνια, είμαι σίγουρη πως θα βρήκε τον τρόπο να κηπουλίζει ξανά. Αν πάλι δεν υπάρχουν ίσως είναι ευχαριστημένη γιατί οι γλάστρες που βρίσκονται δίπλα στο σημείο που για πάντα αναπαύεται είναι φυτεμένες με τα χέρια της.