Το χωριό μας με τους πολλούς Παντελήδες και το ξακουστό πανηγύρι του

Κάθε χρόνο στις 27 του Ιούλη ξυπνούσαμε νωρίς και με δυσκολία. Δύσκολα άνοιγαν τα μάτια μας μετά το ξενύχτι της Αγίας Παρασκευής στην πλατεία του χωριού.

Ήταν προνομιούχο το χωριό μας που είχε δύο Αγίους που γιόρταζαν συνεχόμενα, την Αγία Παρασκευή και τον Άγιο Παντελεήμονα. Δεν ήταν και πολύ συνηθισμένοι Άγιοι στην περιοχή μας αλλά ήταν αγαπημένοι Άγιοι και πολλοί από τους παλαιότερους ανθρώπους στην Πλώρα είχαν να διηγηθούν το δικό τους θαύμα, μια εμπειρία με τους συγκεκριμένους Αγίους.

Ξυπνούσαμε λοιπόν μετά το γλέντι της Αγίας Παρασκευής και νυσταγμένοι βάζαμε τα καλά μας και παίρναμε με τα πόδια το δρόμο για τον Άγιο Παντελεήμονα. Η διαδρομή μέσα από γνώριμους χωμάτινους δρόμους και δέντρα που “γνωρίζαμε” από παιδιά μας δημιουργούσε διάθεση χαρούμενη.

Στο ξωκλήσσι, που όπως άκουσα να λένε χωρίς να μάθω ποτέ αν ήταν αλήθεια, έξω από τον περίβολο έθαβαν τα παλιά τα χρόνια τα αβάπτιστα παιδιά που πέθαιναν. Αλλά η μέρα ήταν γιορτινή, ούτε που το σκεφτόμαστε..

Και καθώς στη ζωή “το ένα φέρνει το άλλο” είχαμε τον Άγιο Παντελεήμονα και ασυνήθιστα πολλούς Παντελήδες στο μικρό χωριό μας. Αρχή γενομένης από τον αείμνηστο παπά – Παντελή τουλάχιστον άλλους δέκα.

Ήταν αυτοί που είχαν κάθε χρόνο αρτοπλασίες αλλά δεν ήταν μόνο αυτοί, αφού του πανηγύρι του Αγίου Παντελεήμονα στην Πλώρα, ήταν ξακουστό σε όλα τα γυροχώρια και πολλοί άνθρωποι έρχονταν ακόμα και από πολύ μακριά για να προσκυνήσουν στη χάρη του.

Κι όταν τέλειωνε η Εκκλησία μέχρι να πιουν τους πρωινούς καφέδες σε καφενεία και σπίτια στο χωριό, άναβαν οι ξυλόφουρνοι. Τουλάχιστον ένας για τον κάθε Παντελή. Η μυρωδιά του ψητού ήταν η μυρωδιά της μέρας.

Όλο το χωριό γίνονταν ένα τεράστιο τραπέζι, αφού όλοι ήταν καλοδεχούμενοι παντού. Ένας μεζές από τα ευωδιαστά ψητά και ένα ποτήρι ντόπιο κόκκινο κρασί ήταν διαθέσιμο για συγγενείς, φίλους, γείτονες, χωριανούς, περαστικούς και ταξιδιώτες.

Όσο είμασταν παιδιά παίζαμε ανεξέλεγκτα όλη τη μέρα του πανηγυριού. Κι ύστερα όταν μεγαλώσαμε στολιζόμαστε όλη μέρα για να πάμε το βράδυ στο γλέντι στην πλατεία. Εκεί που όποιος ήθελε να χορέψει μαζί μας ζητούσε την άδεια από τον πατέρα μας.

Πως να ξεχαστούν τέτοια πανηγύρια, που όλα σήμερα είναι αλλιώς αφήστε που απαγορεύονται κιόλας