Ο Γαρλέτος, μια ανάμνηση με μεγάλα καλοσυνάτα μάτια

Στην αρχή τον φοβόμουνα γιατί δεν είχα ξαναδεί ποτέ κανέναν άλλον σαν αυτόν. Δεν ξέρω πια, τι ήταν αυτό που με ξάφνιαζε στον άνθρωπο που γνώρισα στα πολύ μικρά μου χρόνια στα Απομαρμά, ένα μικρό χωριουδάκι κάτω από τη Γέργερη, γιατί δυστυχώς ο χρόνος έχει σβήσει πολλά από τη μνήμη μου.

Θυμάμαι πως τον έλεγαν Γαρλέτο και ποτέ δεν έμαθα το πραγματικό του όνομα. Ήταν ένας ενήλικας απροσδιορίστου ηλικίας, μπορεί 30, μπορεί 40, μπορεί 50. Είχα ακούσει ότι ήταν από τους Αγίους Δέκα αλλά συχνά τον έβλεπα να κάνει τη βόλτα του στο δικό μας χωριό.

Πότε στον ποταμό με τα καβούρια, πότε κάτω από τον παχύ ίσκιο του πλατάνου, πότε στο καφενείο του Στελιανού ή το μπακάλικο του Αριστείδη. Αυτό που θυμάμαι είναι πως ήταν ένας άνθρωπος κανονικού ύψους και βάρους με μεγάλα καλοσυνάτα μάτια. Όταν ακριβώς πρόσεξα αυτά τα μάτια, ήταν η μέρα που σταμάτησα να τον φοβάμαι.

Θυμάμαι και μια τελευταία σκηνή όταν ήρθε έξω από το σπίτι του παππού μου λέγοντας: “Θείο Δημητάκη θα με κεράσεις ένα κασάκι;”

Τον κοιτούσα που ήπιε στα γρήγορα μονορούφι το ποτήρι με το κόκκινο κρασάκι και κατηφόρισε προς το σοκάκι. Λίγο αργότερα ανέβηκα στον οντά και τον είδα από το παραθύρι να κατηφορίζει προς τη Μεσαρά από το χωματόδρομο που περνούσε από την Ψαλίδα.

Ήταν η τελευταία φορά που τον είδα και ούτε ξανάμαθα τίποτα γι αυτόν. Δεν ξέχασα όμως ποτέ την καλοσύνη στα μάτια του.

*Η φωτογραφία είναι από τη σελίδα του Πολιτιστικού συλλόγου Απομαρμά