Μεσημεράς, το μυθικό ... τέρας που στοίχειωσε τα παιδικά μας μας χρόνια

Αλήθεια ποιος θυμάται το Μεσημερά; Για όσους δεν ξέρουν, προφανώς γιατί είναι μικρότεροι, πρόκειται για το μυθικό … τέρας που στοίχειωσε τα παιδικά μας χρόνια.

Ήταν γύρω στις αρχές τις δεκαετίας του 70, τότε που είχαμε μεγαλώσει τόσο ώστε να αντιλαμβανόμαστε το φόβο. Ο Μεσημεράς, ποτέ δε μας προσδιόριζαν οι γονείς και οι παππούδες, ήταν πανταχού παρών και «εμφανιζόταν», κουβεντιαστά λέμε τώρα, καθημερινά την ώρα που έπρεπε τα παιδιά να πάνε για ύπνο το μεσημέρι.

Μα πώς να πας για ύπνο όταν είχες τη δυνατότητα να περάσεις ένα εξαιρετικό μεσημέρι κάτω από ένα σκιερό πλάτανο ή στη δροσερή όχθη ενός ποταμού;

Τελικά όμως το «κόλπο» με το Μεσημερά, πάντα .. έπιανε! Λίγο που ως παιδιά πιστεύαμε ότι μας έλεγαν οι μεγαλύτεροι, λίγο η αμφιβολία ότι μπορεί και να υπήρχε τελικά πηγαίναμε ως τα κρεβάτια μας τα Καλοκαιρινά μεσημέρια.

Όσοι πεισματικά αρνούνταν να κοιμηθούν «γνώρισαν» τελικά το …Μεσημερά! Ήταν ένα μαύρο πανί που η γιαγιά έβαζε πάνω σε ένα ξύλο και το κράδαινε προς την πλευρά μας, όταν ο παππούς προσπαθούσε να μας βάλλει για ύπνο. Και ας μην πιστέψει κανείς πώς επειδή ξέραμε πώς ήταν η γιαγιά, δε φοβόμαστε κιόλας.

Μετά ήρθαν τα νέα συστήματα διαπαιδαγώγησης των παιδιών, να μην τα φοβίζουμε, να συζητάμε λογικά μαζί τους κλπ. Πάντως μη φανταστείτε πώς όσα παιδιά «έζησαν» το Μεσημερά, έχουν και τίποτα ψυχικά τραύματα. Γλυκές αναμνήσεις, τρυφερές από μια εποχή ονείρου, φαντασίας, την εποχή της παιδικής αθωότητας που πέρασε ανεπιστρεπτί.

Πώς τα θυμήθηκα όλα αυτά; Πριν από λίγες μέρες περνώντας από ένα δρόμο του Ηρακλείου άκουσα μια μητέρα να «απειλεί» το μικρό της παιδί με το Μεσημερά. Τελικά ο Μεσημεράς είναι αθάνατος! Και κυρίως, διαχρονικός.