Ξυπνώντας γεύσεις αγάπης και νοσταλγίας με ένα μάτσο ανθούς

Οι μνήμες δε θέλουν πολύ για να ξυπνήσουν. Ακόμα και ένα θρόισμα των φύλλων στα δέντρα από ελαφρύ αεράκι αρκεί. Πόσο μάλλον που αυτήν τη φορά η φωτογραφία που ανάρτησε η καλή φίλη Μαργαρίτα από τον κήπο της ήταν τόσο ζωντανή και με χρώματα που “ταξιδεύουν” έτσι κι αλλιώς.

Οι ανθοί, όπως τους λένε τώρα, στο χωριό αθούς τους λέγαμε μου “τσιμπάνε” τα μικρά και τυρφερά δάκτυλα. Ότι κι είχε πάρει να ξημερώνει η μέρα κι εμείς πήραμε τα καλαθάκια μας από το χωριό, κι από τον αποπάνω δρόμο περάσαμε το νεκροταφείο, το πέρα πηγάιδι και με τα πόδια φτάσαμε στην Αμπελιά. Τρια μικρά κορίτσια και μια γιαγιά.

Αυτό το χωράφι που παλιά ήταν φυτεμένο με αμπέλι κι είχε γύρω γύρω αμυγδαλιές, τώρα έχει κολοκύθες. Πήγαμε να βρούμε αθούς για ντολμάδες αλλά “τσιμπάνε”. Σιγά σιγά μπαίνουμε στις αυλακιές περνάμε από κάτω τα μικρά μας χέρια και κόβομε τους αρσενικούς βλαστούς που κάνουν τους αθούς, γιατί οι θηλυκοί κάνουν τα κολοκύθια. Κι αυτά στην πάνω μεριά έχουν αθούς αλλά δεν είναι σαν αυτούς που κόβομε με τα κοτσανάκια.

Με μεγάλη φροντίδα τους τοποθετούμε στη σειρά μέσα στα καλαθάκια και κάνομε γρήγορα γιατί πρέπει να τους μαζέψομε όσο είναι ανοιχτοί. Όταν ο ήλιος βγει καλά θα κλείσουν και δε θα κάνουν.

Γρήγορα τελειώνουμε και πάμε τους Τροχάλους στα αμπέλια για φύλλα. Μαζεύομε όπως μας λέει και η γιαγιά το τρίτο φύλλο από την κορυφή του βλαστού για να ναι τρυφεροί οι ντολμάδες και να έχουν το ίδιο μέγεθος.

Στο δρόμο της επιστροφής τραγουδάμε, παίζουμε και γελάμε και η γιαγιά αδυνατεί να μας μαζέψει. Η ώρα δεν είναι ούτε 9 το πρωί όταν επιστρέφουμε στο χωριό και οι νοικοκυρές της οικογένειας περιμένουν με έτοιμο το ρύζι να φτιάξουν τα ντολμαδάκια, με φύλλα και αθούς, ολόφρεσκα πρωινά και μαζεμένα με αγάπη από παιδικά χεράκια.

Την ώρα που ξαποσταίνουμε δεν προλαβαίνουμε να δούμε τα χέρια τους να “τυλίγουν” και πολύ γρήγορα οι μυρωδιές από τα τσικάλια που βράζουν ξεχύνονται στη γειτονιά. Πάνω από δεκαπέντε άτομα σε τρία σπίτια θα φάνε το εκλεκτό έδεσμα.

Ντολμαδάκια με αθούς και αμπελόφυλλα. Με αγνά και φρέσκα υλικά της γης μας, μαζεμένα με τρυφερότητα και φτιαγμένα με αγάπη για το οικογενειακό τραπέζι.

Ευτυχώς που ούτε τα φύλλα ούτε οι αθοί δεν τελειώνουν γρήγορα.