Το πανηγύρι των Αγίων Αποστόλων στα Μούλια και ο πρώτος μου γκρινιάρης

Ήταν τέτοιες μέρες πολύ παλιά, ίσα που το θυμάμαι. Ο παππούς μου ο Δημήτρης και η γιαγιά μου η Χριστινιά, ήρθαν και με πήραν, με περισσή αγάπη όπως πάντα, αφού ο Θεός τους είχε στερήσει την κόρη τους αλλά τους άφησε εμένα, να με πάνε σε ένα πανηγύρι.

Όχι οποιοδήποτε πανηγύρι, μα το ξακουστό πανηγύρι των Αγίων Αποστόλων στα Πάνω Μούλια, τον τόπο καταγωγής της γιαγιάς μου.

Είχαμε κι έχουμε πολλούς αγαπημένους συγγενείς στο όμορφο χωριό της που είναι κτισμένο αμφιθεατρικά σε μια πλαγιά ατενίζοντας τον εύφορο κάμπο της Μεσαράς.

Φτάσαμε το μεσημέρι της παραμονής με το λεωφορείο της γραμμής από τις Μοίρες που πήγαινε στο Ηράκλειο. Μας άφησε στο Μουλιανό πόρο και κατηφορίσαμε, πάντα με μένα να προηγούμαι και να “οδηγώ” την παρέα, προς το χωριό.

Γρήγορα φτάσαμε στο φιλόξενο σπιτικό του θείου Χαραλάμπη και χάθηκα στις αγκαλιές, του θείου της θείας Καλλιόπης, ενώ στη σειρά περίμενα να με υποδεχθούν και ο Γιάννης, η Αννούλα, η Στασούλα, τα παιδιά τους.

Γνώρισα εκείνες τις μέρες και την αδερφή της θείας Στασούλας, την Αντωνία και άλλα παιδιά. Πηγαίναμε συνέχεια πάνω κάτω, παίζαμε παντού. Στο σπίτι, στα σκαλούνια, κάτω από τη σκάλες, στα σοκάκια, στους δρόμους, στα σπίτια φίλων και συγγενών, στην εκκλησία και στο κεντρικό δρόμο εκεί που γίνονταν το γλέντι.

Εγώ για τους Αγίους Αποστόλους δεν ήξερα και πολλά αλλά ένοιωθα σαν πριγκίπισσα τις μέρες που μείναμε εκεί. Όλοι με φρόντιζαν κι ένοιωθα την αγάπη να περισσεύει γύρω μου. Κάποια μέρα σε μια κρίση ευφορίας, λεφτά είχα, αγόρασα κι ένα τυχερό (έτσι λέγαμε τότε κάτι σαν λαχνούς που αγοράζαμε από τα μπακάλικα). Έτσι κέρδισα και το πρώτο μου επιτραπέζιο παιχνίδι, που ήταν ένας γκρινιάρης.

Φεύγοντας με πολλές αγκαλιές και δώρα δεν ξέχασα να πάρω τον γκρινιάρη, που παίξαμε πολύ στο δικό μου χωριό όλο το Καλοκαίρι. Ήταν αξέχαστο εκείνο το πανηγύρι κι ακόμα πιο αξέχαστος ο γκρινιάρης τον οποίο βρήκα πριν λίγους μήνες σκαλίζοντας στην αποθήκη του πατρικού μου σπιτιού.

Λίγα χρόνια μετά το πανηγύρι αυτό έφυγε ο παππούς, μετά η γιαγιά, και πριν από λίγα χρόνια σε βαθιά γεράματα ο θείος Χαραλάμπης. Είναι ευτυχώς αρκετοί όσοι έχουν μείνει πίσω να μου θυμίζουν ένα από τα ωραιότερα πανηγύρια των παιδικών μου χρόνων.