Το φετινό Καλοκαίρι δεν έχει τίποτα από τα Καλοκαίρια που αγάπησα

Τούτο το Καλοκαίρι είναι διαφορετικό από κείνα που ξεπηδούν από τις παιδικές μου αναμνήσεις στο χωριό.

Εκείνα τα Καλοκαίρια είχαν παιχνίδι, πολύ παιχνίδι, αφόρητη ζέστη στον κάμπο της Μεσαράς και παρέες που ξεκινούσαν νωρίς το πρωί και δεν τέλειωναν ως αργά τη νύχτα.

Νωρίς το πρωί σηκωνόμαστε, για να μη χάσουμε τη μέρα και μετά από ένα γρήγορο πρωινό, συνήθως γάλα προβάτου ή κατσίκας με ένα σπιτίσιο παξιμάδι.

Μετά όλα τα παιδιά ξεχυνόμαστε στους δρόμους, αν δεν μας έπαιρναν στα χωράφια. Χορταίναμε παιχνίδι, κυνηγητό, σκλαβιά, καλόγερο,σκοινάκι και αυτοσχέδιους αγώνες.

Μόλις η μέρα ζέσταινε καλά γυρίζαμε στο σπίτι για φαγητό που συνήθως ήταν πρόχειρο και ελαφρύ. Μετά υποτίθεται πως πηγαίναμε για ύπνο, πολλές φορές στον οντά του παππού.

Εκεί προσπαθούσαμε να παίξουμε πιο ήσυχα παιχνίδια αλλά που; Τη γειτονιά ξεσηκώναμε.

Τα απογεύματα πάλι παίζαμε και πιο βράδυ λίγο πριν το σούρουπο η γιαγιά έβαζε στην παρασιά της αυλής τη μεγάλη τηγάνα. Εκεί οι τηγανιές με τις ροδοκοκκινισμένες, χοντροκομμένες πατάτες ήταν πολλές αφού πολλά ήταν και τα εγγόνια. Και η γιαγιά τηγάνιζε.

Όταν νύχτωνε όλο το χωριό γίνονταν μια μεγάλη βεγγέρα. Οι άντρες στα καφενεία κι οι γυναίκες στις αυλές. Εμείς τα παιδιά καθόμασταν στα κατώφλια που έκαιγαν ακόμα από τη ζέστη της μέρας. Τι γέλια ήταν αυτά; Τράνταζε το χωριό. Και βλέπαμε τα αστέρια και οι γιαγιάδες μας έλεγαν πως στο φεγγάρι είναι το σπίτι του Θεού. Στο σχολειό μαθαίναμε άλλα, αλλά δεν τα λέγαμε. Πιστεύαμε πως εκεί ήταν ο Θεός. Πως να χαλάσουμε και το όνειρο της γιαγιάς που όλη μέρα μας ντάντευε;

Για όλα αυτά και για πολλά άλλα αγαπώ εκείνα τα Καλοκαίρια και μου λείπουν. Όπως μου λείπουν κι οι άνθρωποι που έκαναν τη ζωή μου ξένοιαστη, εύκολη και χαμογελαστή. Μου λείπει και η παιδική μου αθωότητα με την οποία έβλεπα τότε τη ζωή.