Όταν ο παππούς μαγείρευε και όλη η γειτονιά λιγουρευόταν

Ο παππούς ο Βαγγέλης δεν ήταν μάγειρας, ούτε γευσιγνώστης. Φυσικά δεν ήταν ούτε διατροφολόγος. Ήταν ένας ζωηρός αγρότης, που του άρεσε η παρέα, το καλό κρασί και φυσικά το φαγητό. Όπως ο ίδιος το αντιλαμβανόταν όμως.

Η μεγάλη του αδυναμία, κι εδώ “κολλά” το διατροφολόγος αφού πρόκειται για εξαιρετική τροφή ήταν τα αυγά. Βραστά, τηγανητά, στραπατσάδα ακόμα και φρέσκα από το κοτέτσι άψητα. Συνηθίζονταν εκείνα τα χρόνια να τρυπάς ένα αυγό από τις δύο του “κορφές” με μια καρφίτσα και να το ρουφάς.

Εκεί πάντως που έδινε ...ρέστα ήταν στα σφουγκάτα και τις ομελέτες. Νομίζω, δεν ξέρω σίγουρα, πως σφουγκάτο είναι το χούρδικο αυτό που το ανακατεύεις με το πιρούνι ενώ ομελέτα αυτό που χρησιμοποιείς ένα σκεύος (καπάκι ή πιάτο) για να το γυρίσεις.

Και στις δυο εκδοχές του πάντως ο παππούς αποδεικνυόταν ... σωστός σεφ. Η μαεστρία, το ελαιόλαδο, το χοντρό αλάτι έδιναν θαυμάσια γεύση σε ότι έκανε. Όμως η πραγματικότητα ήταν στην επιλογή των υλικών. 

Την εποχή που στο χωριό όλοι έκαναν τα κλασικά σφουγκάτα με πατάτες, κολοκύθια, σύγλινα άντε και κανένα λουκάνικο ο παππούς μου πειραματιζόταν, κι εννοείται πως εμείς τα παιδιά κάναμε τους δοκιμαστές. Τα έψηνε λοιπόν με φρέσκια μυζήθρα από τα πρόβατα του, με ξεφλουδισμένες ελιές, τα έβαζε αφού πρώτα τα έκανε ομελέτες σε μικρές φετούλες σε ρύζι και φυσικά με κάθε είδους λαχανικά όπως μπρόκολα, κουνουπίδια, λαχανίδες, φυλλαδάκια. Κι εννοείται με χόρτα λαψανίδες, σπαράγγια, πρικοβρουβάσταχα.

Όμως ο παππούς το πήγε ένα βήμα παραπέρα όταν μας έδωσε να δοκιμάσουμε ομελέτα με μακαρόνια και σφουγκάτο με μπάμιες. Όσο κι αν ακούγεται περίεργο, ειδικά αυτό το τελευταίο με τις μπάμιες ήταν θεσπέσιο, αφού οι μεστωμένοι μπάμιες άφηναν τα υγρά τους στο τηγάνι, ψήνονταν με φρέσκια ντομάτα και στο τέλος έμπαινε το αυγό.

Τελικά έκανε ομελέτες με τα πάντα με γνώμονα τι είχαν οι αποθήκες ή τα χωράφια. Και μύριζε όλο το χωριό όταν μαγείρευε.

Πραγματικά δεν ξέρω αλλά αυτές οι περίεργες ομελέτες είχαν σπουδαίες γεύσεις. Τα απλά  φαγητά αυτά συνδύαζαν πολλά: την παράδοση, το βρισκούμενο, τη δημιουργία, τη φαντασία και την αγάπη. Και που να τα βρεις πια τώρα που έφυγε ο παππούς;