Ένα κουλουράκι κι όλη μας η ζωή στα χρόνια της αθωότητας

Tα κουλουράκια τα ανακάλυψα, σε καθημερινή και συστηματική βάση, όταν πήγα στο νηπιαγωγείο.

Η μητέρα μου με περνούσε τον κεντρικό δρόμο και με άφηνε έξω από το φούρνο του κυρίου Γιώργου, του γείτονα μας του φούρναρη που έκανε τα καλύτερα κουλουράκια του κόσμου! Έπαιρνα δύο κουλουράκια και πήγαινα μόνη μου στο νηπιαγωγείο, στις Μοίρες πριν από δεκαετίες αυτό δεν ήταν επικίνδυνο.

Φτάνοντας στο σχολείο ο νους μου ήταν στο διάλλειμα. Καθόμουν στα σκαλιά του Αη-Γιώργη (ήταν η αυλή του νηπιαγωγείου) και μασουλούσα με περισσή απόλαυση τα κουλουράκια μου. Η ευχάριστη αυτή συνήθεια συνεχίστηκε και στο δημοτικό. Μετά το ξέχασα, δε σταμάτησα να τρώγω κουλουράκια, μα θαρρώ πως εκείνη τη γεύση δεν την είχα ξανασυναντήσει.

Οι μνήμες αυτές ξύπνησαν ξαφνικά όταν πηγαίνοντας στο φούρνο να πάρω ένα ψωμί είδα στον πάγκο απλωμένα κουλουράκια σαν εκείνα τα παιδικά μας. Τρυφερές αναμνήσεις και γευστικές αναδρομές κατέκλυσαν τη σκέψη μου και έφτιαξαν τη μέρα μου. Το πρωινό μου … ταξιδάκι στο παρελθόν, με έκανε να σκεφτώ πώς όσο μεγαλώνουμε σταματούμε να εκτιμούμε τα απλά και καθημερινά πράγματα. Αυτά που κρύβουν ευτυχία αλλά και την παιδική αθωότητα που χάσαμε ανεπιστρεπτί.