Ο δικός μου κίτρινος κάμπος στον καυτό Πρωτοούλη

Ένας κατακίτρινος κάμπος ξεπροβάλλει μπρος στα παιδικά μου μάτια. Στέκω στην Κεφάλα κι αγναντεύω τον κάμπο της Μεσαράς, με τον ήλιο καυτό να με καίει.

Όχι δεν είναι οι ελιές, τα θερμοκήπια ή τα κηπευτικά που τώρα κατακλύζουν τον κάμπο. Είναι τα κατακίτρινα στάχυα, σιτάρια και κριθάρια. Η προηγούμενη εκδοχή του κάμπου που οι νεώτεροι δεν έφτασαν.

Είναι λίγο πριν οι ξακουστές θερίστρες του κάμπου με τα λευκά τσεμπέρια και τα μακρυμάνικα ποκάμισα μέσα στο λιοπύρι, ξεχυθούν στον κάμπο και τα δραπάνια τους πάρουν φωτιά. Θα θερίσουν όλοι αυτήν την κίτρινη θάλασσα πιάνοντας τα στάχυα από τη μέση του κοτσανιού με τα χέρια τους. Και χραπ με το δραπάνι στην κάτω μεριά θα θερίσουν νωρίς το πρωί κι αργά το απόγευμα και θα κάνουν θημωνιές.

Βλέπετε μπήκε ο Ιούνιος (Πρωτοούλη τον λέει η γιαγιά) και είναι ο μήνας ο θεριστής. Και μετά θα ρθει η ώρα των αλωνιών και εκεί με το ζευγάρι (τα βόδια) και το βολόσυρο θα γίνει η πρώτη δουλειά. Και θα ακολουθήσει το λίχνισμα για να ξεχωρίσει και η ήρα από το στάρι.

Ο ήλιος εξακολουθεί να καίει καθώς ανεβαίνει ψηλά κι εγώ έχω δύο φόβους.Να μην ξυπνήσω και δεν προλάβω να τα δω όλα και να μην έρθει πριν τα χρόνια της η θεριζοαλωνιστική μηχανή και μου χαλάσει το όνειρο.

Καλό μήνα!