Μια μέρα σαν τη σημερινή πάγωσα με 40 βαθμούς θερμοκρασία

Ήταν μια μέρα σαν σήμερα, παραμονής της έναρξης των Πανελλαδικών εξετάσεων, το 1983 στις Μοίρες.

Ένα καυτό Καλοκαίρι, μεταφορικά και κυριολεκτικά, με το άγχος να βρίσκεται στα ύψη και την ψυχολογία μας να έχει χτυπήσει κόκκινο. Μετά από μήνες διάβασμα, νυχθημερόν, σχολεία, φροντιστήρια, ξενύχτια λύνοντας εκατοντάδες συναρτήσεις, εντρυφώντας σε δύο σημαντικές διαφορετικές περιόδους της Ελληνικής Ιστορίας (επανάσταση του 1821 και Μικρασιατική καταστροφή), και προσπαθώντας να μάθουμε το καινούριο μάθημα των εξετάσεων την Κοινωνιολογία, οι τεταρτοδεσμίτες νοιώθαμε έτοιμοι.

Μόνο όμως ως εκείνο το απόγευμα που σε κατάσταση πανικού με τη φίλη μου τη Μαρία που διαβάζαμε μαζί δηλώσαμε .... θαρραλέα και σε έξαλλη κατάσταση, στη μαμά μου πως δε θυμόμαστε τίποτα!

Μας έφτιαξε ένα καφέ και μας είπε να πάμε μια βόλτα στην αγορά να ξεσκάσουμε. Φτάσαμε στην αγορά περάσαμε τον κεντρικό δρόμο περπατώντας περάσαμε από τα ζαχαροπλαστεία του Τζωρτζάκη και του Στρατιδάκη και περπατώντας και μιλώντας φτάσαμε ως τον Άγιο Νεκτάριο. Η ζέστη σιγά – σιγά έπεφτε κι όσα γύρω μας τραβούσαν το ενδιαφέρον μας και τα σχολιάζαμε, μας βοηθούσαν να ξεχνάμε ... ότι δε θυμόμαστε τα μαθήματα μας.

Στην επιστροφή μέσα στην πλατεία, μπροστά στο καφενείο του Διακάκη, συναντήσαμε ένα συμμαθητή μας. Ζωηρό παιδί και καλός μαθητής, ένας άνθρωπος με ιδιαίτερο μυαλό και ψυχή, άρχισε να μας λέει κάποια πράγματα ακατανόητα.

Ένιωσα σα να έπεσε πάνω μου ένας κουβάς παγωμένο νερό και πέρασαν μπροστά μου όσα είχα ήδη ζήσει σε 13 χρόνια σχολικής ζωής αλλά και οι δρόμοι του μέλλοντος, αυτοί που ήθελα, ονειρευόμουν και μοχθούσα να φτάσω. Είπα στη φίλη μου ότι κρύωνα και με κοίταξε περίεργα αφού το θερμόμετρο εκείνες τις μέρες πλησίαζε τους 40 βαθμούς.

Γυρίσαμε στο σπίτι αλλαγμένες. Προβληματισμένες αλλά και ήρεμες. Στο κάτω – κάτω ότι μάθαμε και ότι ήθελε ας γινόταν. Η φίλη μου έφυγε κι εγώ έπεσα σε ένα ύπνο ελαφρύ και ταραγμένο με εφιάλτες περίεργους αλλά και μια γλύκα όταν είδα τον ευατό μου σε ένα αμφιθέατρο.

Το γλυκό του ονείρου λίγο καιρό αργότερα έγινε πραγματικότητα, όπως και οι εφιάλτες αφού ο συμμαθητής δεν κατάφερε ποτέ να ολοκληρώσει τη διαδικασία των Πανελλαδικών και πριν από λίγα χρόνια έφυγε παό τη ζωή.

Πάντα την παραμονή των Πανελλαδικών με στοιχειώνει η εικόνα του ζωηρού παιδιού με τον ευαίσθητο ψυχισμό που ισοπεδώθηκε από μια δοκιμασία που όλοι λένε πως δεν είναι τίποτα!

Σίγουρα τα δεδομένα για τους σημερινούς υποψηφίους είναι πολύ διαφορετικά από αυτούς ενός επαρχιακού σχολείου του 1983. Αυτό που δεν αλλάζει είναι η αγωνία, ο αγώνας, τα όνειρα που όπως έμαθα τότε κάποιες φορές πληρώνονται πολύ ακριβά.