Μια νυχτερινή .... βόλτα στου χωριού μου τους μανουσότοπους!

 

Ήταν μια όμορφη μέρα  η χθεσινή. Ξύπνησα στο σπίτι μου στο χωριό με το τζάκι να ανάβει ήδη κι έναν αχνιστό καφέ να με περιμένει στο τραπέζι.  Έφαγα ένα κρίθινο νταγκάκι παξιμάδι με ένα κομμάτι τυροζούλι από το λάδι, κι έβαλα τα γρήγορα τα κόκκινα μου γαλοτσάκια.

Σε λίγα λεπτά είχα πάρει την ανηφόρα για το Τυρανί. Το πρωινό ήταν παγωμένο και ο κρύος αέρας ευχάριστος στο πρόσωπο. Γρήγορα έφθασα στους πρόποδες  του μικρού βουνού, που όπως έλεγε η γιαγιά μου το έλεγαν Τυρανί, επειδή το σχήμα του μοιάζει με τυρί.

Στη μέση του δρόμου για την κορυφή είδα τα πρώτα μανουσάκια. Κάθησα στο έδαφος να τα θαυμάσω και να τα μυρίσω πριν απλώσω το χέρι να τα κόψω.

Ανεβαίνοντας ως την κορυφή έβρισκα σε κάθε βήμα και μανουσάκι. Μια βαθιά ανάσα, να γεμίζουν τα πνευμόνια καθαρό αέρα και μια νέα συστάδα πεταγόταν μπροστά μου.  Φυσικά δεν τα έκοβα όλα, αφού ο γνωστός μανουσότοπος στο χωριό μου έπρεπε να δώσει τα λουλούδια του και σε άλλους.

Όταν έφτασα στην κορυφή στάθηκα εκστατική γυρνώντας και θαυμάζοντας στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα από τη σέλα του Διγενή στον Ψηλορείτη, ως τα νταμάρια της Μιαμούς, το δάσος στα Τρυπητά και την οροσειρά των Αστερουσίων.  Δεν μπορούσα να αποφασίσω ποια θα ήταν η επόμενη μου στάση, αφού η χρονιά είναι καλή και όλοι οι μανουσότοποι είναι γεμάτοι. Κεφάλα, Τριχάς, Πλακούρια, ή Άγιος Παντελεήμονας. Τελικά κέρδισε η τελευταία επιλογή και κατηφόρισα από την πίσω πλευρά του Τυρανί προς τον Άγιο Παντελεήμονα.  Πολλά μανουσάκια υπήρχαν γύρω από το ξωκλήσσι και στα χωράφια που έβλεπα γύρω.

Κάθισα σε ένα κυπαρίσι στου Γερά Κωστή το Ρυάκι κι απόλαυσα την ηρεμία. Περπατώντας ως το πέρα Πηγάιδι αντίκρυσα το κοιμητήριο. Μπήκα, κατά τη συνήθεια που είχα από παιδί, κι έριξα μανουσάκια πάνω στους δικούς μας τάφους, στους γονείς, στους θείους, στον παππού και τη γιαγιά.
Ανηφορίζοντας  από το παλιό καλντερίμι από το χωριό αντί να κουράζομαι, ξαλάφρωνα και μύριζα συχνά το μάτσο που είχα στα χέρια μου. Λίγο πριν φτάσω στο σπίτι της θείας Αρτεμισούλας, ξύπνησα και θυμήθηκα λίγο παγωμένη πως κι αυτή «ταξίδεψε» κοντά στους άλλους δικούς μας πριν από λίγες μέρες. Δεν φορούσα φυσικά τα κόκκινα γαλοτσάκια μου αλλά ένοιωθα οικεία όλα όσα είχα ζήσει τα προηγούμενα λεπτά.

Η αλήθεια είναι πως φέτος δεν βόλεψε να επισκεφθώ τους μανουσότοπους του χωριού μου. Ευτυχώς ο Χειμώνας κρατά κι έχω λίγο χρόνο ακόμη. Για να απολαύσω αλλά και να φέρω στη μνήμη εικόνες από εποχές τρυφερές, τότε που μαζεύοντας μανουσάκια ένοιωθα πως ήταν γιορτή και που είχα κι ανθρώπους να τα προσφέρω, εκτός από τα μνήματα.