Το πρώτο μου σχολείο, το σχολείο της καρδιάς μου

 

Τούτες τις μέρες ο νους γυρίζει πίσω. Εκεί γύρω λίγο πριν τα έξι, στα πρώτα μου σχολεία. Ήμουν στο νηπιαγωγείο και το σύντομο πέρασμα μου από το νηπιαγωγείο του Κοραή έχει διαγραφεί εξαιτίας δραματικών γεγονότων που συνέβησαν εκείνη την περίοδο στην παιδική μου ζωή.

Έτσι το πρώτο σχολείο στο οποίο επίσης πήγα πολύ λυπημένη αλλά έφυγα στο τέλος της χρονιάς πανευτυχής ήταν το πρώτο νηπιαγωγείο Μοιρών.

Στεγαζόταν σε ένα μικρό και νοικιασμένο σπίτι και δεν είχε αυλή. Κανέναν δεν ένοιαζε αυτό, γιατί δίπλα ακριβώς ήταν ο ιερός ναός του Αγίου Γεωργίου με τη μεγάλη και φιλόξενη αυλή του για τα διαλλείματα αλλά και τις δραστηριότητες του.

Το μικρό μας το σχολείο είχε πολλά παιδιά, όπως βλέπετε και στη φωτογραφία, και μια μόνο δασκάλα. Ήταν κοπελίτσα τότε η αγαπημένη μας κυρία Πέλλα που στο τέλος της χρονιάς φωτογραφηθήκαμε με αυτήν και τον αρραβωνιαστικό της και μετέπειτα σύζυγο της τον κύριο Μανώλη.

Ήταν ένα νέο κορίτσι με μια μεγάλη αγκαλιά για όλα τα παιδιά και πολλή αγάπη, ένα χέρι που κάθε μέρα με στήριζε και κατάφερε να απαλύνει τη θλίψη μου. Οι συμμαθήτριες και οι συμμαθητές πολλοί, με κάποιους χωρίσαμε και με κάποιους συνεχίσαμε. Με κάποιους ακόμα και σήμερα είμαστε συνοδοιπόροι που βρίσκονται συχνά πυκνά.

Πέρασαν τα χρόνια, πήγαμε και σε άλλα μεγαλύτερα σχολεία. Ωστόσο εκείνο το σχολείο θα είναι πάντα το σχολείο της καρδιάς μου, γιατί ήταν ένα εξαιρετικό ξεκίνημα ζωής. Η δε δασκάλα μας που την έχουμε μαζί μας αλλά και οι λατρεμένοι συμμαθήτριες και συμμαθητές θα είναι πάντα δικοί μου άνθρωποι.

Και θα τους θυμάμαι πάντα τέτοιες μέρες μαζί με το πρώτο μου σχολείο, το σχολείο της καρδιάς μου.