Το τετράδιο της Μαρίας

Γιαγιά, ένα έχω να σου πω. Επρόλαβες και ήφυγες. Γιατί δύο πολέμους της πέρασες κοπέλι και παιδιωμένη γυναίκα, παγκόσμιους πολέμους. Κι είχαν φτώχεια, πείνα και ανέχεια, γύμνια και πόνο. Κι είδες με μεγάλη έκπληξη τα τηλέφωνα, τσ ανθρώπους να πηγαίνουν στο φεγγάρι, τις τηλεοράσεις. Επρόλαβες να δεις τα γκόνια σου να γυρίζουνε στις ντισκοτέκες να κάνουνε πάρτι με σφαλιχτά τα φώτα κι επέμενες πως ήρθαν τα “ύστερα του κόσμου”. Ύστερα γιαγιά, πέταξες στον ουρανό και ξεκουράστηκες ανάμεσα στα λαμπερά αστέρια, αλλά καθώς φαίνεται τα “ύστερα του κόσμου” δεν ήρθαν, τότεσας που το λεγες τουλάχιστον. Δεν ξέρω αν τώρα είμαστε κοντά στα “ύστερα του κόσμου”, φοβούμαι πολύ δεν μπορώ να το χώσω, αλλά κατέχω πως αυτό που ζούμε μπορεί και να ναι πόλεμος! Δεν πρόλαβες να δεις πολλά τις βιντεοκλήσεις, το ιντερνέτ, τα κοινωνικά δίκτυα και τον κορονοιό γιαγιά. Κι εμείς είδαμε τη ζωή μας να αλλάζει και καταλάβαμε πως όταν, και όπως τελειώσει πια αυτό, δε θα μαστε ποτέ ξανά οι ίδιοι. Η πανδημία μ

Η ημέρα των Τριών Ιεραρχών υπήρξε αγαπημένη μέρα των παιδικών μου χρόνων. Ήταν η μέρα που πηγαίναμε στο σχολείο, χωρίς να κάνουμε μάθημα και παίρναμε τα καθιερωμένα αρτουλάκια. Τα αρτουλάκια τα παραγγέλναμε νωρίτερα και ήταν πολλά καθώς όσοι είχαν μικρότερα αδέρφια έπαιρναν και για αυτά. Ήταν ακριβώς όπως οι άρτοι, γλυκά και αφράτα, αλλά ήταν μικρότερα. Τις περισσότερες φορές ήταν ψημένα στους φούρνους της Μεσαράς που εμπορεύονταν και ψωμί και δούλευαν με ξύλα. Τα πληρώναμε νωρίτερα, τις περισσότερες φορές με το παιδικό χαρτζιλίκι, και τη μέρα των Ιεραρχών πηγαίναμε στη σειρά στην Εκκλησία, στον Άγιο Γεώργιο ή τον Άγιο Νεκτάριο ανάλογα με την ενορία που ανήκε στο σχολείο. Μετά πηγαίναμε στο σχολείο και εκεί μοιράζονταν τα αρτουλάκια αφού ακούγαμε κάθε χρόνο την ίδια ιστορία. Φυσικά ο βίος και η πολιτεία των Τριών Ιεραρχών δεν μπορούσε να αλλάξει επειδή εμείς την είχαμε μάθει πια από τις πολλές φορές. Συνηθίζαμε να μένουμε στο σχολεία να τρώμε τα μισά μας αρτουλάκια κουβεντιάζοντας