Η πικρή ανάμνηση και τα περίεργα συναισθήματα για τις Απόκριες

 

Η πιο μακρινή μου ανάμνηση από τις Απόκριες με γυρίζει πολύ πίσω. Δύο μήνες μόλις είχα συμπληρώσει τα 5 μου χρόνια και ήμουν ένα θλιμμένο παιδί. Λίγους μήνες πριν είχα χάσει τη μητέρα μου, γεγονός που δεν το καταλάβαινα ακριβώς, αλλά ήξερα πως κάτι σημαντικό έλειπε από τη ζωή μου.

Αμέσως μετά το θάνατο της, η οικογένεια κινητοποιήθηκε και έφυγα από το ορεινό χωριό που ζούσα ως τότε με τους παππούδες μου και δεν είχε ούτε ρεύμα. Ήρθα να ζήσω με τους θείους μου και μετέπειτα θετούς μου γονείς, στη Χώρα, όπως έλεγαν τότε στα χωριά το Ηράκλειο.

Τότε δεν υπήρχαν ολοήμερα νηπιαγωγεία και τα λιγοστά κρατικά που υπήρχαν στις αρχές του 1970 έκλειναν στις 12 το μεσημέρι. Μοναδική λύση που βρέθηκε ήταν να φοιτήσω σε ιδιωτικό σχολείο, στο εκπαιδευτήριο “Κοραής” στο κέντρο του Ηρακλείου. Το λεωφορειάκι που με πηγαινόφερνε ήταν μια καλή λύση για να είμαι σε ασφαλές περιβάλλον.

Όχι και τόσο καλή για μένα αφού βρέθηκα ξαφνικά από το σπίτι με το λύχνο στα ηλεκτρικά φώτα και την τηλεόραση και εγκατέλειψα τα λαστιχένια μου μποτάκια για τα λουστρινένια παπουτσάκια. Ως εκεί καλά, ωστόσο το σημαντικότερο ήταν το πολιτισμικό σοκ και η απομόνωση που βίωνα στο σχολείο. Γιατί η εξωτερική μου εμφάνιση “σουλουπώθηκε” όπως όπως κι έγινε της πόλης, αλλά δεν μπορούσε να γίνει το ίδιο γρήγορα με την εξωτερική μου εμφάνιση και τη συμπεριφορά μου. Η ομιλία που και κυρίως οι λέξεις που χρησιμοποιούσα προκαλούσαν κοροϊδευτικά γέλια, αφού τα παιδιά της πόλης δεν έλεγαν τις κάλτσες, καρτσόνια και το μαντήλι, μεντιλέ. Η αλήθεια είναι πως δε θυμάμαι και πολλά από κείνη την περίοδο, ούτε καν τους συμμαθητές μου καθώς είχα να αντιμετωπίσω πολλά μαζί για ένα 5χρονο παιδί. Η μόνη θετική ανάμνηση που έχω είναι οι τάρτες με καρύδι και μέλι που αγόραζα από το κυλικείο του σχολείου μου.

Όταν ήρθαν οι Απόκριες, το σχολείο μας οργάνωσε ένα μπαλνταφάν (παιδιό αποκριάτικο χορό) σε κεντρικό ξενοδοχείο, πιθανότατα το Αστόρια. Όταν με πήγαν σε φωτογραφείο να μου νοικιάσουν στολή για τις Απόκριες, γιατί έτσι γινόταν, τότε παρά τις προσπάθειες που έκαναν οι θείοι μου αλλά και οι άνθρωποι του καταστήματος αρνήθηκα να πάρω οποιαδήποτε, με τη δικαιολογία ότι δεν μου άρεσαν,

Τελικά στο μπαλνταφάν πήγα, με ένα ροζ φουστανάκι με άσπρο γιακαδάκι και μια λευκή μπλούζα από μέσα, με λευκό καλτσόν και μαύρα λουστρινένια παπουτσάκια. Καλά δεν πέρασα, και δεν έβλεπα την ώρα να φύγω. Δεν ξέρω αν η πικρή αυτή ανάμνηση φταίει που ακόμα και σήμερα οι Απόκριες, οι γιορτές και τα Καρναβάλια δεν είναι και η πιο αγαπημένη μου γιορτή.

ΥΓ. Έχουν περάσει πάνω από 50 χρόνια από εκείνες τις μέρες κι έγραψα στο τετράδιο μου λίγα λόγια με την ελπίδα να ξορκίσω ένα ακόμα προβληματικό αρχείο από τον υπολογιστή της σκέψης μου.