Το τετράδιο της Μαρίας

  Η πιο μακρινή μου ανάμνηση από τις Απόκριες με γυρίζει πολύ πίσω. Δύο μήνες μόλις είχα συμπληρώσει τα 5 μου χρόνια και ήμουν ένα θλιμμένο παιδί. Λίγους μήνες πριν είχα χάσει τη μητέρα μου, γεγονός που δεν το καταλάβαινα ακριβώς, αλλά ήξερα πως κάτι σημαντικό έλειπε από τη ζωή μου. Αμέσως μετά το θάνατο της, η οικογένεια κινητοποιήθηκε και έφυγα από το ορεινό χωριό που ζούσα ως τότε με τους παππούδες μου και δεν είχε ούτε ρεύμα. Ήρθα να ζήσω με τους θείους μου και μετέπειτα θετούς μου γονείς, στη Χώρα, όπως έλεγαν τότε στα χωριά το Ηράκλειο. Τότε δεν υπήρχαν ολοήμερα νηπιαγωγεία και τα λιγοστά κρατικά που υπήρχαν στις αρχές του 1970 έκλειναν στις 12 το μεσημέρι. Μοναδική λύση που βρέθηκε ήταν να φοιτήσω σε ιδιωτικό σχολείο, στο εκπαιδευτήριο “Κοραής” στο κέντρο του Ηρακλείου. Το λεωφορειάκι που με πηγαινόφερνε ήταν μια καλή λύση για να είμαι σε ασφαλές περιβάλλον. Όχι και τόσο καλή για μένα αφού βρέθηκα ξαφνικά από το σπίτι με το λύχνο στα ηλεκτρικά φώτα και την τηλεόραση και εγκ

  O μπαμπάς, για μας τα κορίτσια, δεν είναι το άλλο μισό του ουρανού. Είναι ολόκληρος ο ουρανός μας. Γιατί είναι εκεί πάντα και παντού. Ακόμα κι όταν απουσιάζει προσωρινά ή οριστικά από τη ζωή μας. Γιατί ένας μπαμπάς είναι μάγος κι έχει βρει τον τρόπο να είναι πάντα εκεί που τον χρειάζεται το κοριτσάκι του. Με ανοχή, με τρυφεράδα, με αυστηρότητα, με κατανόηση, με παρατηρήσεις, με συμβουλές αλλά πάντα με αγάπη. Όποιος κι αν είναι ο μπαμπάς μας, είναι εκείνος που θα χαμογελάσει κρυφά όταν μάθει πως το κοριτσάκι του “μεγάλωσε” και θα χαρεί όταν το βλέπει να ανοίγει τα φτερά του. Δε θα δείξει πάντα πόσο χαίρεται, γιατί βλέπετε πρέπει να “κρατά χαρακτήρα” ειδικά όταν το κοριτσάκι του κάνει του κεφαλιού του. Αλλά η αλήθεια φαίνεται μόνο στα μάτια των ανθρώπων. Και συνήθως οι μπαμπάδες όταν λένε για τις κόρες τους λάμπουν τα μάτια τους και φωτίζεται το πρόσωπο τους. Το σημαντικό όμως είναι πως οι μπαμπάδες είναι εκεί για τα δύσκολα. Βάζουν … πλάτη και γίνονται ο βράχος που μας προστατεύ