Ένας κόσμος ... μακριά από τα αγαπημένα μας Χριστούγεννα

 

Μια ανάσα μας χωρίζει από τα φετινά Χριστούγεννα κι ένας κόσμος ολόκληρος από τα αγαπημένα μας.

 Εκείνα των παιδικών μας χρόνων που δεν είχαν μόνο όνειρα και ξενοιασιά, είχαν και έθιμα – άλλα περισσότερο κι άλλα λιγότερο – αγαπημένα, είχαν και τους ανθρώπους μας.

 Εκείνα τα Χριστούγεννα των παιδικών μας χρόνων είχαν προϋπολογισμό. Τι θα παίρναμε από τα κάλαντα και τις καλές χέρες και που θα τα ξοδεύαμε.

 Είχαν ήχους. Τα ευχάριστα μουρμουρίσματα από τα κάλαντα, τις χαρούμενες ευχές για τα “χρόνια πολλά” αλλά και τα δυσάρεστα μουγκρίσματα των χοίρων όταν οδηγούνταν στη σφαγή.

 Είχαν μυρωδιές, από το τζάκι και τα μυρωδάτα κλαδιά που “κάπνιζαν” απάκια και λουκάνικα. Τις μυρωδιές από κουραμπιέδες, μελομακάρονα και κουραμπιέδες.

 Είχαν συναισθήματα. Του φόβου για τους καλικάντζαρους, της χαράς για όσα ωραία γίνονταν.

 Είχαν όνειρο, ποίηση και προσμονή. Μάλλον φέτος θα δυσκολευτούμε να τα βρούμε φέτος, και με το φόβο του κορονοιού, όλα αυτά, κι όχι μόνον γιατί μεγαλώσαμε. Αλλά ποιός ξέρει; Δε λένε πως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία;