Το τετράδιο της Μαρίας

  Μνήμες που με έφεραν δεκαετίες πίσω μου, ξεπήδησαν μπροστά μου με μια σημαντική αφορμή. Την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου στο Ηράκλειο. Κοιτάζοντας τον κόσμο μέσα από τη φωτογραφική μου μηχανή και προσπαθώντας να αποτυπώσω κάποια στιγμιότυπα, είδα τον εαυτό μου. Δεν τον είδα μια φορά και δυό, τον είδα πολλές φορές. Στα 5,5 χρόνια μου με την ποδίτσα του νηπιαγωγείου, κρατώντας φοβισμένα και καμαρωτά δύο κοριτσάκια από το χέρι να κάνουμε παρέλαση στον κεντρικό δρόμο των Μοιρών. Εμείς στην τελευταία σειρά και δίπλα μας η αγαπημένη μας κυρία Πέλλα. Ξανά πάλι στο Δημοτικό. Στον ίδιο δρόμο με τους ίδιους ανθρώπους. Αυτήν τη φορά δεν κρατούσαμε χέρια, αλλά κοιτούσαμε διστακτικά εκεί από την τελευταία σειρά και δίπλα μας η αείμνηστη δασκάλα μας η Κατίνα. Στην πέμπτη τάξη παραστάτης και στην έκτη σημαιοφόρος στο χωριό μου την Πλώρα. Γυμνάσιο κι η διαδρομή στις Μοίρες ίδια. Από το Ηρώο ως λίγο πριν τον Άγιο Νεκτάριο. Αεροπορί χρώμα φούστα (μπλε ραφ θαρρώ το λένε), λευκή ζιβάγκο μπλούζα και