Η χρονιά που η αδερφή μου "βρήκε" τη μέρα της γιορτής της

 

Δεκαετίες πριν. Η χρονιά που εγώ συμπλήρωνα τα 13 και η αδερφή μου τα 5. Εγώ ήμουν ένα ανέμελο παιδί που έμπαινε στην εφηβεία αλλά η μικρή ήταν πολύ δυστυχισμένη.

Ο λόγος ήταν ότι αν και αρκετό καιρό έψαχνε να βρει πότε γιορτάζει, όλοι της το απέκλειαν: Δεν γιορτάζεις, δεν υπάρχει Αγία Κλεονίκη της έλεγαν, γεγονός που την έκανε να στενοχωριέται.

Κι αφού λοιπόν στο πρόβλημα της κανείς δεν έδινε λύση, αποφάσισε να δώσει η ίδια.

Ξεκίνησε συστηματικά να “δουλεύει” γι αυτό μετά τις 25 του Νοέμβρη κάνοντας επισκέψεις σε θείες, θείους και γειτόνους ... με αναλυτική ενημέρωση. Τι έλεγε όμως: “Εγώ γιορτάζω του Αγίου Νικολάου που γιορτάζει ο ξάδερφος μου ο Νίκος. Νίκη δε με λένε;”

Όλοι την άκουγαν χαμογελαστά, την κοιτούσαν πονηρά αλλά δεν της απαντούσαν. Αυτή επαναλάμβανε σε κάθε ευκαιρία την απόφαση της να γιορτάζει του Αγίου Νικολάου.

Λίγες μέρες μετά οι κόποι της ανταμείφθηκαν, όταν του Αγίου Νικολάου ήρθαν αρκετοί να της ευχηθούν φέρνοντας της και τα σχετικά δωράκια.

Όλοι δεκαετίες πριν θεωρήσαμε ότι ήταν προσωρινό. Αλλά επειδή “ουδέν μονιμότερον του προσωρινού” η αδερφή μου η Κλεονίκη γιορτάζει ακόμα του Αγίου Νικολάου.

 Χρόνια της πολλά λοιπόν!