Όταν όλοι πηγαίναμε στον Αφέντη Χριστό και όλο το χωριό μύριζε τηγανητό ψάρι

Όλο το χωριό μύριζε ψάρι. Τηγανητό. Σαβρίδι, σαρδέλα, γόπα και ξαλμυρισμένος παστός μπακαλιάρος. Ημέρα του Χριστού και ήταν απλώς η αφορμή για να μπει το ψάρι στα τραπέζια του χωριού.

Το ψάρι, από την άλλη, πάντα ίδιο. Ταπεινά αλλά πεντανόστιμα αφρόψαρα, ότι φέρνει ο πλανόδιος ψαράς. Το χωριό και ορεινό είναι και μακριά από τη θάλασσα αλλά το ψάρι δε λείπει. Ταιριάζει και με τα καλοκαιρινά κολυκυθάκια, τα βλήτα και τη βραστή πατάτα, το καλό ελαιόλαδο και το λεμονάκι.

Σαν άρχοντες έτρωγαν οι κάτοικοι της Πλώρας αλλά και όλων των χωριών της Μεσαράς του Χριστού τα παιδικά μας χρόνια.

'Ηταν μια ακόμα μεγάλη μέρα για μας που είχαμε στο χωριό μας ως πολιούχο τον Χριστό, Αφέντη Χριστό τον λέγαμε εμείς, που γιορτάζει ακόμα κάθε χρόνο της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος, εκεί στο ένα κλίτος της μεγάλης μας εκκλησίας. Το άλλο είναι αφιερωμένο στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου.

Εκείνα τα χρόνια όλο το χωριό ήταν στον Αφέντη Χριστό πρωί πρωί στις 6 Αυγούστου. Κι ήταν ένα χωριό μεγάλο με πολλά παιδιά, νέα ζευγάρια και πλήθος παππούδων και γιαγιάδων. Όλα όσα αγαπημένα έγιναν για πολλά χρόνια έγιναν σήμερα νοσταλγία, από κείνες τις τρυφερές αναμνήσεις που ζεις ξανά και ξανά.

Φέτος δεν πήγα στο χωριό, δεν πήγα στην εκκλησία και δεν έφαγα ψάρια. Γιατί τελικά η παρέα είναι αυτή που αξίζει κι αυτή όλο και μικραίνει.