Ο δρόμος από το χωριό στην πόλη με πολλά βάσανα και τις Πανελλαδικές

 

Ήταν μια μέρα σαν τη σημερινή πριν από 37 χρόνια. Η αγωνία στο “κόκκινο”. Μετά από κείνες τις σκληρές εξετάσεις και το ακόμα σκληρότερο διάβασμα.

Αλλά κυρίως τον πόθο που φούντωνε μέσα στις εφηβικές μας ψυχές να φύγουμε μακριά από τη μίζερη επαρχία να ανοίξουμε τα φτερά μας για ... άλλους ουρανούς. Τα χωριά μας και το Λύκειο Μοιρών φάνταζαν εξαιρετικά μικρά για να "σηκώσουν" τα όνειρα μας στον ουρανό.

Κι οι Πανελλαδικές ήταν ο μόνος δρόμος 37 χρόνια πριν.

Οι νύχτες με τη Βαγγελιώ και τη Μαρία πάνω από την ιστορία, την κοινωνιολογία και τα μαθηματικά “χόρευαν” μπροστά στα μάτια μου. Η κούραση από το διάβασμα μόνο που ερχόταν στο μυαλό μου με παρέλυε.

Κι εκεί γύρω στις 10 άρχισε η μετάδοση των αποτελεσμάτων από το ραδιόφωνο. Βλέπετε τότε και τα μέσα ήταν λιγότερο και δε θεωρούνταν και προσωπικό δεδομένο να ανακοινωθεί η επιτυχία σου από το ραδιόφωνο. Άλλωστε την επόμενη μέρα το όνομα σου θα συμπεριλαμβανόταν στο έκτακτο παράρτημα των εφημερίδων. Και φυσικά θα τα βλέπαμε αναρτημένα και στο σχολείο.

Όλη η οικογένεια συμπεριλαμβανομένων και του παππού, της μεγάλης και της μικρής θείας και φυσικά των γονιών, του αδερφού και της αδερφής κάθησε στην κουζίνα και άκουγε προσεκτικά.

Κάποια στιγμή μετά από δύο ώρες ακούσαμε το όνομα.

Τι γλυκόπικρη γεύση ήταν αυτή; Τα πιο αντιφατικά συναισθήματα που γνώρισα ποτέ. Το όνειρο των Πανελλαδικών είχε εκπληρωθεί. Αλλά κατά το ήμισυ. Αλλά ίσως το σημαντικότερο μισό. Είχα περάσει αλλά όχι στη σχολή που ήθελα. Η άτιμη η συνάρτηση που πάνω στη φούρια και στον πανικό ζωγράφισα στο αρνητικό τεταρτημόριο, μου κόστισε. Και κόστισε αρκετά σε μόρια.

Ωστόσο από το χωριό θα πήγαινα στην πρωτεύουσα και θα γινόμουν φοιτήτρια. Θα είχα την ευκαιρία μου, το πρώτο παιδί από την οικογένεια για σπουδές. Και πήγα. Δεν τέλειωσα ποτέ τη σχολή που πέρασα, όπως μάλλον δε θα τέλειωνα ούτε την άλλη που υποτίθεται ότι ήθελα.

Γιατί η ζωή είναι ανατρεπτική και σε πάει όπου πηγαίνουν τα όνειρα σου. Και μάλλον τα δικά μου δεν ήταν να γίνω βιβλιοθηκονόμος, ούτε καν πολιτικός επιστήμονας που ήθελα να γίνω. Ευτυχώς που υπάρχει η δύναμη αυτού που πραγματικά θέλουμε και κυριαρχεί. Κι έτσι έμαθα κι εγώ μέσα από μια επιτυχία, μια αποτυχία και ένα δρόμο που ανακάλυψα στην πορεία ότι το όνειρο μου ήταν να γράφω. Για μένα. Αλλά κυρίως για τους άλλους.