Τα ταπεινά κεράσματα που μας έκαναν ευτυχισμένους όταν ήμασταν παιδιά

Στην εποχή που εμείς μεγαλώναμε παγωτίνια δεν είχαν. Κι όσα εντυπωσιακά μας κερνούν τώρα όταν πηγαίνουμε σε σπίτια, όπως κορμούς, τούρτες και ένα σωρό καλούδια από το φούρνο της γειτονιάς ή και από τα χέρια των νοικοκυρών δεν τα είχαμε επίσης.

Στα χωριά μας γλυκά έφτιαχναν ή αγόραζαν από τα ζαχαροπλαστεία του Κλάδου, του Στρατιδάκη κι αργότερα του Τζωρτζάκη στις Μοίρες, όταν υπήρχε λόγος. Γιορτή ή πανηγύρι.

Τα κεράσματα της εποχής μπορεί να φαντάζουν φτωχικά σήμερα αλλά υπάρχουν κι εξακολουθούν να είναι νοστιμότατα. Μια απλή καραμελίτσα ή ένα λουκουμάκι μας έδινε μεγάλη χαρά. Οι γυναίκες τα έβγαζαν μέσα από ντουλάκια, κιούπια και ντουλάπες για να μας κεράσουν, αφού τα έκρυβαν από τα δικά τους παιδιά για να χουν “να τρατάρουν έναν άνθρωπο”. Το ίδιο βέβαια έκανε και η δική μας μάνα.

Στο καφενείο του Τζαγκαρογιάννη όταν μας πήγαινε ο πατέρας μας τις Κυριακές μετά τον εκκλησιασμό στον Αφέντη Χριστό, χαλαρωμένοι από τη μελωδική φωνή του παπα- Παντελή, μας κερνούσε ένα υποβρύχιο (βανίλια).

Τις γιορτές και τις σκόλες οι νοικοκυρές μας κερνούσαν γλυκό σταφύλι ή σύκο φτιαγμένο από τα χεράκια τους και όταν οι μέρες το επέβαλλαν έκαναν κανένα κουλουράκι λαδερό, καλιτσούνια, κουραμπιέδες ή μουσταλευριά.

Ένα από τα συνηθισμένα κεράσματα στα σπίτια για τα παιδιά αλλά και για τη ρακή των μεγάλων ήταν τα φυστίκια. Ήταν αυτά τα φυστίκια που ήταν με το φλούδι κι είχαν πάνω αλάτι. Υπάρχουν και σήμερα αλλά δεν τα συναντώ πια.

Τα κεράσματα των παιδικών μας χρόνων αλμυρά και γλυκά, καραμελίτσες, λουκουμάκια, υποβρύχιο και φιστίκια έχουν μια γλύκα από το παρελθόν, τη γλύκα της αθωότητας και των ανθρώπων που μας τα πρόσφεραν και οι περισσότεροι από αυτούς δεν είναι πια κοντά μας.